Marcin Jamiołkowski „Okup krwi”, czyli warszawskie fantasy [recenzja]

Od pewnego czasu dość mocno przypadło mi do czytelniczego serca urban fantasy – czyli podgatunek fantastyki, w którym w czasach jak najbardziej współczesnych mamy do czynienia z szeroko pojętą magią z klasycznych powieści w stylu „tolkienowskim”. I tak odgrzebałam na czytniku debiut Marcina Jamiołkowskiego Okup krwi.

To książka bardzo miejska i bardzo warszawska. Herbert Kruk, główny bohater, jest magiem, który na co dzień zajmuje się, uwaga, krawiectwem. Mieszka w sumie pod Warszawą, ale gdy potrzeba przynagla (a taką potrzebą jest, jakby nie patrzeć, tajemnicze porwanie ukochanej i konieczność ugięcia się wobec żądań sił porywających), wyrusza do Stolicy nawet na piechotę.

Akcja Okupu krwi dzieje się praktycznie jednej nocy: od pojawienia się w zakładzie Herberta tajemniczego mężczyzny z misją i odciętym uchem jego ukochanej, po dość eksplozywne rozwiązanie akcji na warszawskiej Starówce. Dzięki temu tempo jest wysokie, dzieje się wiele, a mimo to nowi bohaterowie wprowadzani są gładko i w sposób przemyślany – nie ma ich też zbyt wielu, co stanowczo wychodzi książce na plus. Ciekawie prezentuje się także system magii, którego używa Jamiołkowski – o ile można nazwać to systemem. Jego bohaterowie używają mocy instynktownie, klecąc czary na poczekaniu, z biletów komunikacji miejskiej, elementów jezdni czy tego, co po prostu mają pod ręką. Kojarzy się to – zapewne słusznie – z książkami Jima Butchera z serii o Dresdenie. Ogółem: jest przyjemnie, leciutko, czyta się szybko.

Widać też niedociągnięcia. Jamiołkowski tą powieścią debiutował i momentami odczuwamy to dość wyraźnie: są dziury i dziurki w fabule, przez które co jakiś czas umyka nam, czytelnikom, sens akcji, o której czytamy. Dialogi także bywają nieco za sztywne, sztuczne, by zaraz wrócić do naturalnego rytmu rozmowy. Te nierówności przeszkadzają, ale można na nie przymknąć oko.

Okup krwi może i nie jest najlepszą książką gatunku, ale z pewnością wniósł nieco magicznej świeżości podejściem do magii i do samego głównego bohatera. Nie wiem jeszcze, czy było tego wystarczająco, żebym sięgnęła po kolejne tomy historii o warszawskim magu [zerka na stos zaległych lektur], ale z pewnością podczas czytania bawiłam się nieźle. A że to powieść całkiem krótka, licząca w sumie 200 stron, to możecie zaryzykować i poświęcić jej nieco czasu.