Dlaczego nie czytam książek? Czyli czytelniczy zastój [MYŚLI LUZEM]

W życiu każdego czytelnika przychodzi taki moment: czytanie się kończy. Książki odstręczają. Za co się nie weźmie, nie może skończyć. I co wtedy?

W sumie – nic się nie da zdziałać. Nazywam to zmęczeniem mózgu – czytasz tyle, że w pewnym momencie Twój mózg mówi: „nope, wakacje, urlop, nie stoleruję więcej książek, chodź na spacer albo chociaż obejrzyj głupi film”. I nie jest to sytuacja jednostkowa – na czytelniczych forach temat powraca co jakiś czas, najczęściej w formie dość rozpaczliwego wpisu z prośbą o pomoc w znalezieniu sposobu na zaradzenie zastojowi w czytaniu. Porady są różne, ale najskuteczniejsza – na moje oko – brzmi: „nie panikuj”.

Zastój czytelniczy? To normalne!

Twój mózg po sesji czytania, jak w każdym innym przypadku, czasami potrzebuje nowych bodźców, by móc funkcjonować pełną parą. Dlatego zdarzają się momenty, gdy czytelnik – pochłaniający książki nałogowo – odczuwa znużenie i zmęczenie czytaniem. To znak z centrum dowodzenia, że pora na odpoczynek: dość monotonna czynność powtarzana regularnie po prostu nasz mózg znudziła. Potrzebuje odskoczni, czegoś nowego.

Dlatego szukam sobie wtedy innego zajęcia. W sierpniu zajęła mnie np. rodzinna archeologia.

Moja ostatnia dystrakcja – przeglądanie starych zdjęć rodzinnych. Na zdjęciu – dziadek na wojskowym wyjeździe do Moskwy w latach 50/60. Chwalę się, bo dziadek był cudownym człowiekiem 🙂

Co mam czytać, żeby przeszło?

W sumie – nic.  Generalnie przejdzie samo. Zmuszanie się do czytania tylko wpędza w rozpacz. W takich momentach przesiadam się na mangi i komiksy, serial (najlepiej durny, żeby w międzyczasie móc robić coś w domu – dlatego 45-minutowy odcinek oglądam i 3 godziny), gram w Heroes III.

Częściej też wtedy spaceruję – bo zwykle wsiadam w autobus, żeby spokojnie poczytać. W domu jest lepiej posprzątane (co mi przypomina, że pora uprać zasłonki 😉 ). Obiady są bardziej fancy i regularniej, robię zabawki dla kotów. Biorę się za dziwne projekty (origami dinozaury są następne w kolejce). Ogółem: zajmuję się czym innym.

Zwykle po dostarczeniu sobie odpowiedniej dawki innych bodźców, moja głowa uznaje, że już ok, możemy czytać znowu. Na ogół to dwa-trzy tygodnie od początku przerwy. Sięgam wtedy po coś lżejszego na rozgrzewkę, a potem wracam do normalnego trybu czytania.

W tym roku mam już odhaczone ponad 60 książek. Można się znużyć.

Ale co z tymi książkami, które czekają na przeczytanie?

Cóż, poczekają dłużej. Książka nie ucieknie – w bibliotece mogę przedłużyć termin, moje własne tomiszcza poleżą na dysku czy półce. A co z egzemplarzami recenzenckimi na portale, z którymi współpracuję? To trochę problem – powolutku podłubię po rozdziale na raz, porozmawiam z naczelnym o przełożeniu terminu i jakoś to będzie.

Fot. Pexels

Bo widzicie – czytanie to nie wyścig. Nie ma tu zasady better, stronger, faster, harder, jak śpiewał pewien znany zespół: czytanie ma być przyjemne. Jeśli akurat nie sprawia mi przyjemności w danym momencie, to zajmuję się czymś innym (nawet gdy gdzieś z tyłu głowy tkwi mi wredny robak podpowiadający „no weź czytaj, jak możesz ni czytać?”).

Nie czytasz? Nie szkodzi. Daj głowie odpocząć 🙂